ASLINDA SESSİZ AĞLAMAYI SEVER İNSAN

Aslında sessiz ağlar insan
Duymak istemez içindeki yangını
Yavaş yavaş Hayat Filmi’nin şeridi geçer gözünün önünden

Acıyı sever insan.
Geçmiş olan senelerin matematiksel değerleri önemli değildir.
İçi titreyerek hatırlar bu senelerdeki acılarını.

Oyunu sever insan.
Gecesiyle gündüzü arasında uçurumlar vardır.
Geceleri en isyankar
En küfürbaz
En keş
Gözleri kan çanağıdır hep, demleniyorlardır kendi acılarıyla…
Gündüzleri ise ‘hayat güzeldir’
Polyanna nerdesin? Maskemi arıyorum…

Fotoğraf çekmeyi sever insan.
Anı ölümsüzleştirmek deyimine kaptırmıştır kendini.
İyi niyetle çekilir bütün fotoğraflar.
Bütün insanı duyguların kanını emer seneler geçtikçe,anın ölümsüzlüğünü hissedince.

Keder, sigara, içki sever insan.
Birden yorgunluk,kırgınlık maskesiz gösterir kendini o çehrelerde.
Gelmişinede……..Geleceğinede…
Beklide ilk defa beyin, beden, ruh kendi olabildiği için mutludur…
Bu yüzden rahat rahat sövüyordur.

Gitmeyi sever insan.
Uzak diyarlara,kod adı: bilinmeyen’dir oranın.
Acı kelimesini duyunca anlam yüklemeyeceği bir diyardır orası.
Sadece kendi nefesini duyacağı bir yere…

Sonra birden nefesi kesilir gibi olur insan.
İçindeki çocuğa seneler boyunca yalan söylediğini anlar.
Acılar hesap sormaya başlayınca teker teker.
Anılar şahlanınca, çıkıp gelince bilip bilmediği yerlerden.
Kimlik beyanı günü ilan edince anlar, ah anılar.
Bağıra çağıra, hıçkıra hıçkıra, bir daha nefes alamayacağı gibi ağlar insan.
İşte o an, kendi intiharını görünce insan.
En sevdiğinin ölüm günüymüş gibi ağlamayı sever insan.
Kendinden geçerek…
Bir şeyleri arama kaygısı olmadan,bilinmeyen dünyalarda,dünyalarında ağlamayı sever insan.
Aslında hıçkırarak ağlamayı sevdiğini anlar insan…
İşte o an, sürekli eleştirdiği ve onun yüzünden bu kadar acı çektiği dünya ya isyan ederken insan.
Bu dünyada yalanlarıyla büyüttüğü bir çocuğunun olduğunu anlayınca…..
Aslında hıçkırarak ağlamayı sever insan…. SOLMAZ SİN