Blog Arşivi

Hakkımda

Fotoğrafım
İstanbul&Hatay, Türkiye
Sıradanlıkların muhalefetçileri...Ben mucizeye tapanlardanım.Gerçekleşmiyeceğini bile bile dünyanın her an her mekanında onu arayanlardanım.Bütün kayıplarım onun uğrunadır.Bütün varoluşlarım ona olan tutkumdandır.____________ Benim için müzik; uykularımdaki rüyalar gibidir. Sadece ben görürüm, hissederim, yaşarım, unuturum, hatırladıklarımı aktarırım, yorumlarım... Bazı rüyalar da gerçek olur... Müzik iyi ya da kötüdür, bir tercih yapmak ise hayattır.________________ Yani başka türlü birşey benim istediğim...

27 Nisan 2011 Çarşamba

22 Yas

Siir yazmayi her zaman cok sevdim cunku insalarin kalbine dokunabildim her zaman... hep izinliydim buna cunku her zaman duygularimi ya avuclarimin icinde yada yuregimin en derinlerinde yasadim... Ruhumsa bir zibidiki sorma deniz asiri bir kuvveti var ayni anda herkesi hissedip herkesin yaninda olabilecek. Ben kucukkende hep oyleydim... hala yuregimde sakliyorum babamdan ilk ayrilisimin soguk ve minik goz yaslarini... Dargin degilim icimde olup biten firtinalara sadece yorgunum.

Hayat kanaya kanaya icilen bir su misali ve ben ne kadar yorgun olsamda ailemi, dostlarimi, arkadaslarimi, Allahimi, kulturumu,dogayi,dansi, muzigi, yogayi,siirleri, kendimi, savaslarimi,kazanclarimi ve kaybedislerimi ... yani hayata dair ne varsa yani yuregime dokunan ne varsa bir tebessumle animsiyorum herkesi ve herseyi ... dargin degilim icimde olup biten firtinalara sadece yorgunum.

Hep bir masal gibi farkli donemlere sahitlik etti hayatim. Hayat bazen bekledigimden daha fazlasini verdi bazende dayanilmaz kosullarda test etti. Kolay olmuyordu tabi buyumek heleki kucuk bir akdeniz koyunde gecirilen cocukluktan sonra hic kolay degildi... Cunku artik hic birseyde o masum mavi akdenizim , yesilim , insanim yoktu... Cunku artik hic bir yerde babamin guzel sesi ve raki kokusu yoktu... Cunku artik hic bir yerde annemin ekmek kokusu kardeslerimin kosusturma sesleri ablamin Solmaz bana yardim et diyen sesi yoktu... Onlarla birlikte olsamda zaman zaman hala yok! Cunku artik hic bir yerde cocuklugum yoktu...

Neden buyuyoruzki !neden bu sistemin icinde kosusturuyoruzki... Neden maneviyat bu kadar degersizki?

Sonrasi Istanbul beni buyuten yalnizligimin sehri yada herseye ragmen beni iyi agirlayan Istanbul ! Guzel dostluklar, kirilgan yenilikler ama hep guzel anilan universite yillari ve dostlari... Ordayken hic aklima gelmezdi ugruna bu kadar emek verdigim ve her turlu ayni comertlikle karsilandigim dostlarimdan ayrilacagim... Avuclarim kaniyor parmak uclarim yaziyor...

Oyle iste kilometrelerce uzaktayken duygusal bagimliligimin uzak cografyalarda olmasi...Maneviyatimin, ruhumun yalnizliklari durdurulamiyor sanki yeni insanlar... tamda alisamadim derken burdanda ayrilik vakti geliyor gocmen kizin yureginde hala babasindan ilk ayrilisindaki soguk ve minik gozyasi ve daha niceleri ekleniyor...

Sila hasreti hic bir seye benzemiyor...dargin degilim sadece yorgunum.

Hiç yorum yok:

Neler hissettiniz?